“Ben je bang voor de dood?”
Ik vraag het mijn moeder. Ze denkt kort na en geeft dan aan dat ze dat niet is. “Op mijn leeftijd ben je dat niet”. Ze dankt God voor elke dag die ze heeft en geeft aan dat ze een goed leven heeft gehad.

Ik keek laatst met mijn dochter naar het leven; de plaats die je jeugd daarin inneemt en hoeveel tijd je dan nog hebt op deze aarde als volwassene. Ik had ergens een leuk middel gezien waarmee ik het visueel duidelijk kon maken. Eén voor haar èn één voor mij. Een strookje papier in 8en gedeeld (voor het gemak 8 voor de gemiddelde 80 jaar dat we oud kunnen worden als mens). Ik scheurde 2,5 deeltje voor haar eraf. “Kijk, de rest heb jij nog over”.
“En jij dan?”, vroeg ze. Terwijl ik mijn strookje papier in handen nam, om de al 6 stukjes die de voorbije 60 jaren symboliseerden eraf te scheuren sloeg het bij mij in als een bom. Goeie grutjes! Bij mij blijft er niet veel over.

Voor mijn moeder heb ik een strookje gemaakt dat in 10en verdeeld is. Zij is al ver voorbij de 80. Als ik dan voor mijzelf het strookje opnieuw maak, is het stukje dat overblijft “iets” minder confronterend.
Maar nog steeds is er meer dan de helft voorbij. Wàt komt en hoe lang dat zal zijn weet ik niet. Wat ik inmiddels wel besef, is dat ik er uit wil halen wat er nog in zit. Dat ik wil leren, ontdekken, ervaren, genieten. Léven.

Dat wil ik.