Ik leef in mijn hoofd. Daar kan ik alles, bedenk ik van alles en doe van alles en natuurlijk doe ik dat dan ook erg goed. Elke dag, week, maand, jaar weer opnieuw. Natuurlijk ben ik slank, fit, sportief, heb ik mijn huis en tuin op orde, speel ik een instrument en kan ik dansen als geen ander. Oh, en ik heb een geweldig sociaal leven. Elk jaar weer opnieuw goede voornemens, waar voor het allergrootste deel helemaal niets van terecht komt. Want in het echt is het helaas anders. Ik doe er in werkelijkheid maar weinig voor. Soms helemaal niets. Al die ideeën: het lukt me maar niet om ze uit te voeren.

Herken jij jezelf hierin? Ben jij ergens goed in: in je hoofd, dat je in werkelijkheid niet kan? Je wilt het wel, maar je komt maar niet in beweging. Ik vraag me af waardoor we iets niet doen wat we juist wél willen.

Om iets te bereiken moeten we er iets voor doen en dan rest de vraag hoe graag we het eigenlijk willen. Graag genoeg om er ook iets voor te doen? Of hebben we genoeg excuses om het juist niet te doen en zijn we eigenlijk stiekem tevreden met het feit dat we dat leven alleen maar leven in ons hoofd. Wellicht Is het een kwestie van luiheid, of juist angst om buiten je comfort zone te stappen. Misschien is het wel een kwestie van “ja maar, wat als het lukt?”.

Om iets te bereiken moet je er iets voor doen. Moet je letterlijk in beweging komen, op die pianostoel zitten en je handen gebruiken om muziek te maken. Zal het fantastisch zijn? Wellicht niet, want alleen oefening baart kunst. Dus doe. Zet kleine stappen, want elke kleine stap brengt je dichter bij het leven dat je in je hoofd al kan zien.