Heb jij ook momenten waarop je aangeeft dat je wel wilt, maar dat het je niet lukt? En klopt dat dan ook echt?

Als kind kreeg ik een koekje bij de koffie ’s ochtends, ’s middags bij de thee. Af en toe wat extra’s op verjaardagen en feestjes. Maar als volwassene heb ik mezelf gewend om chocola en koek en chips te eten wanneer ik maar wil. Gewoon zodra ik daar zin in heb.  Helaas is dat nu een diepgewortelde gewoonte geworden. Het is immers altijd voorhanden? Niet in huis? Zo gekocht. Het is daardoor heel moeilijk om goed te zijn voor mijzelf en mijn lichaam. Die gewoonte die ík gecreëerd en verzorgd heb zit diep geworteld. Ik maakte mijzelf wijs dat ik mijzelf verwen met het eten van snoep, koek, of vooral chocola. En dan bleef het helaas vaak niet bij één stukje….

Dat wilde ik veranderen.

Alles wat ik probeerde mislukte. Dus dacht ik: dan wil je het niet écht, want als je het écht wilt, dan lukt het je wel. Van die gedacht werd ik niet vrolijker, dus at ik als troost maar weer een stukje chocola…..

Nu kijk ik naar het “waarom”. Heb ik écht trek, ben ik gestrest, of verveeld? Dat is niet makkelijk, maar het leidt af en dan is het moment vaak weer voorbij. Het lukt niet altijd, maar elke keer dat het me wel lukt geef ik mezelf een schouderklopje. Maak ik er een mooi moment van en voel ik mijzelf echt wel blij.

Mijn doel? Bewuster omgaan met de gezondheid van mijn lijf, hart en ziel. En wie weet, kan ik daarin een inspiratie en bemoediging zijn voor anderen.

Hoe lukt het jou om een diepgewortelde gewoonte te veranderen?