Amo, volo ut sis.
Ik heb lief, ik wil dat jij bent.
Het valt mij op, als ik stil sta en de tijd neem om de mensen om mij heen echt te horen, dat er zo veel eenzaamheid is. Eenzaamheid in allerlei vormen. Veel mensen – oud èn jong – worden niet gehoord, worden over het hoofd gezien. Letterlijk. Anderen kijken niet naar hen om, kijken langs hen heen, luisteren niet, niet echt. En dat doet pijn.
Pijn, als je op je werk niet deel kan of mag nemen aan het levendige gesprek tussen collega’s. Pijn, als je op school geen aansluiting vindt en weer alleen in de college zaal of kantine zit.
Ik zie zo veel mensen, die er overigens allemaal mogen wezen, zichzelf afvragen of ze nog wel leuk genoeg zijn, interessant genoeg, mooi genoeg, spontaan, slim, cool, populair genoeg……
Waar komt dat vandaan? De veelzijdigheid aan eisen, waar een ander aan lijkt te moeten voldoen om er bij te mogen horen.
Is het feit dat een ieder gewoon zichzelf is echt niet meer voldoende? Terwijl het internet zorgt voor een bredere, grotere wereld, met zoveel indrukken, culturen, diversiteit en een platform biedt voor alles en iedereen, lijkt het net dat de mens een steeds kleiner tolerantieveld krijgt. Is het angst voor al die diversiteit dat we ons juist terugtrekken in een afgebakende omgeving waarin alleen een ander wordt toegelaten die voldoet aan de eisen? Wat de eisen ook mogen zijn…..
Er zijn al zo veel eisen waar een mens aan moet voldoen. Als je opgroeit al in hoe je je gedraagt, kleed, praat, leeft op school en later op het werk, binnen de vriendenkring, in het openbaar.
En dat is niet per definitie verkeerd. Het zijn de extra – soms onnodige – eisen die er voor kunnen zorgen dat een mens in isolatie geraakt. Om er maar een paar te noemen: niet de juiste merkkleding, niet de juiste mode, niet brutaal genoeg, niet cool genoeg, te stil, te saai, te dom, te slim, te irritant, te luid, te aanwezig. Te.
Hoe fijn zou het zijn, als iedereen gewoon zichzelf mag zijn, zich gewaardeerd en gewild voelt.
Amo, volo ut sis.